مسئولیت اجتماعی
حداقلی از خیر اخلاقی و علو روحی و حس متعالی جمعی برای شاغلین ضروری است. خودخواهی، خوداندیشی و توجه بیش از حد به موفقیت فردی، بدون توجه به منافع عمومی نقص مهمی در رفتار سازمانی است. هرگاه شخصیت انسانی به علو روحی برسد، وارد حوزههای اجتماعی و مسئولیتپذیری میگردد. و در مقابل فقدان حس مسئولیتشناسی و خیرخواهی مانع از توسعهی فردی و رفتار سازمانی میگردد. نمودهای مسئولیتپذیری اجتماعی را میتوان در گروههای اجتماعی گوناگون هنری، سیاسی، مددکاری، مذهبی، ملی، حذبی، انتخاباتی، زیست محیطی، صلح و موارد مشابه دنبال کرد.
کسانی که احساس مسئولیت اجتماعی ضعیفی دارند و کمتر در فعالیت عامالمنفعه نقش دارند، ممکن است رشد فردی و سازمانی آنان با مانع روبهرو شود و توانمندیهای فردی آنان به جایی نرسد.
از کمیت به کیفیت
یک رابطه خانوادگی منسجم حداقل دو نفره در کنار حداقلی از معاش و سلامت جسمی همراه با احساسی از خیر اجتماعی هرگاه با تعادل روانی شخص همراه شود، راه را برای پیشرفت و تعالی افراد و به طبع آن واحد
کسب و کار فراهم میآورد. به نظر میرسد که تعادل بین این اصول به مثابه تبدیل کمیت به کیفیت است که اصلی در تحولات اجتماعی هم بوده است.